Nagi lunch

Ekranizacja kultowej powieści Williama S. Burroughsa, enfant terrible amerykańskiej literatury, pisarza wyklętego, jednego z najważniejszych przedstawicieli kultury beatnikowskiej.

Żyjący na marginesie społeczeństwa William S. Burroughs należał do najbliższych przyjaciół apostołów literatury beatnikowskiej, Jacka Kerouaca i Allena Ginsberga. Słynął ze swobodnych obyczajów seksualnych, a przede wszystkim ze skłonności do eksperymentowania z każdym dostępnym rodzajem narkotyków. Burroughs nie tylko używał środków psychodelicznych, lecz w niezrównany sposób opisywał powodowane przez nie odmienne stany świadomości. Był bodaj pierwszym nowoczesnym pisarzem amerykańskim, który tak otwarcie pisał o narkotykach, przedstawiając nie tylko cienie, ale i blaski ich zażywania. Styl życia Burroughsa wiódł go oczywiście nieustannie do konfliktów z prawem i literat musiał nie raz uciekać ze Stanów przed wymiarem sprawiedliwości. W latach 50. schronił się w marokańskim Tangerze, pod opieką innego ważnego przedstawiciela amerykańskiej kontrkultury tamtej epoki, Paula Bowlesa (autora "Pod osłoną nieba"). Owocem marokańskiego epizodu w życiu Burroughsa była jego najsłynniejsza powieść, "Nagi lunch".

Przeniesieniem "Nagiego lunchu" na ekran zajął się DAVID CRONENBERG, kanadyjski mistrz horroru, reżyser "Crash", "Dead Ringers" i remake'u "Muchy", autor ekscentryczny, balansujący między kinem grozy, a filmową awangardą. Zarówno w książce Burroughsa, jak i w jej filmowej adaptacji, fakty z życia pisarza mieszają się ze zmyśleniami i narkotycznymi halucynacjami. Bohater opowieści, William Lee (znakomity Peter Weller) jest pisarzem i narkomanem, który próbuje chwilowo zerwać z nałogiem. Podejmuje w tym celu pracę tępiciela karaluchów. Niestety, w krótkim czasie zarówno on jak i jego żona Joan (Judy Davis) zaczynają się zażywać służbowy środek owadobójczy i kompletnie się od niego uzależniają. Podczas narkotycznego seansu William zabawia się w Wilhelma Tella, strzelając z rewolweru do szklanki ustawionej na głowie Joan. Bohater chybia i zabija żonę, a następnie ucieka od tego przerażającego faktu w narkotyczne wizje, do halucynacyjnej krainy zwanej Międzystrefą (Interzone), w której maszyny do pisania zmieniają się w gadające robale, w barach przesiadują dziwne stwory, a Joan wciąż żyje, choć jest zupełnie kimś innym.

Film Cronenberga to oniryczna, psychodeliczna wizja, ale kryjąca w sobie klucz do realnych wydarzeń. William Lee to pseudonim samego Burroughsa, który pod tym nazwiskiem występował zarówno w swoich własnych książkach, jak i legendarnej powieści Jacka Kerouaca "W drodze". Sam Kerouac oraz Allen Ginsberg, kryją się tu pod postaciami kolegów bohatera, Hanka i Martina zaś Tom Frost (Ian Holm) to w rzeczywistości pisarz Paul Bowles. Halucynacyjna "Interzone" jest odbiciem Tangeru lat 50., który był wówczas wolnym miastem i posiadał status "International Zone" - Strefy Międzynarodowej. Burroughs, podobnie jak William Lee, naprawdę przez pewien czas był tępicielem insektów. A przede wszystkim prawdziwa jest historia śmierci żony pisarza. W 1951 r. Burroughs rzeczywiście zastrzelił swoją lepszą połowę podczas zabawy w Wilhelma Tella.


CZYTAJ BLOG FILMOWY BARTOSZA ŻURAWIECKIEGO